Willem is wel een echte FijnvanDraten-naam, maar of Wim ook een typische Fijn van Draat was?
Geboren in Arnhem in 1932, zoon van Badje Schreuder en Evert Fijn van Draat, die een zoon was van Willem Fijn van Draat (genealogische code: IX ij). Het gezinnetje – Els is ook in Arnhem geboren – verhuisde naar Den Haag, waar Nelleke werd geboren, en vandaar in 1939 naar Heemstede, waar Johan, Peter en Mieke werden geboren.
Tijdens de oorlog bleek Wim een avontuurlijk jongetje. Zo ging hij als twaalfjarige met de in het gezin opgenomen diacones op ‘hongertocht’ en wist van alles te veroveren. Na de oorlog werd vader Evert benoemd tot directeur van de her- op opvoedingsinrichting Groot Emaus in Ermelo (in Ermelo werd Barbera geboren).
Hoewel het gezin ver buiten het dorp woonde, wist Wim met een paar vrienden toch wel de nodige avonturen uit te halen. Hij was onverschrokken: op een dag presteerde hij het om staande op vaders Harley-Davidson motor rondjes te rijden. Wim doorliep het Lyceum in Harderwijk, waar hij elke dag op de fiets heenging en daarna begon het avontuur van het ‘op kamers wonen’ in Amsterdam om aan de ETS elektrotechniek te studeren. Ach Amsterdam was al ver weg, maar ’t kon natuurlijk nog veel verder: en wel naar Nieuw Zeeland. Ook daar bleek zijn avontuurlijke geest en zijn daarmee gepaard gaande acceptatie van “het gaat zoals`het gaat” hem door allerlei banen en baantjes en door een aanval van kinderverlam-ming heen te helpen.
Hij trouwt in 1956 met Joan Anderson, enige dochter van een Engels echtpaar. Ze trekken naar Australië, waar Wim een – al gauw beroemd – visrestaurant runt. Hij blijkt een uitstekende kok.
Toch lokt het avontuur verder. Ze gaan naar Amerika, waar Wim een bedrijf opzet voor onderdelen van speciale machines. Als hij een keer op een beurs werkt, wordt zijn naam omgeroepen . Even later staat hij voor een meneer die zich ‘Daan’ noemt en ja, Wim herkend hem direct: de jongen die bij ons in Heemstede ondergedoken zat! In zo’n groot land en dan je komt elkaar daar tegen !
De ouders van Joan woonden in Engeland en zij misten hun enig kind. Dus: dan maar verhuizen naar Engeland. Dat versterkte natuurlijk ook weer de band met ons, de in Nederland achtergebleven familie. In Londen krijgen zij in 1962 hun (enig) kind: Caroline. De diverse onderne-mingen van Wim brachten niet alleen nogal eens een verhuizing met zich mee (o.a. Coventry, Guiseley en Bedford) maar stelde Wim nogal eens voor de moeilijk-heid dat zijn voornaam niet ‘Fijn’ was, maar Wim. Hij besloot tot naturalisatie en noemde zich Bill van Draat. Uiteindelijk settelden zij zich in Bexhill-on-sea in East Sussex, in een prachtig oud huis op een plek waar in de prehistorie een ijzermijn was, vandaar de naam ‘Potmans Place’. Daar zijn de Hollandse familieleden vaak en graag te logeren geweest.
Helaas kreeg Wim last van hartproblemen. Hij kreeg een pacemaker, hetgeen hem niet direct tot minder hard werken bracht, maar hij moest zich later toch uit de zaken terugtrekken. Hetgeen niet wilde zeggen dat hij geen an-dere dingen organiseerde. Hij richtte met enkele vrienden het Zuidelijk Operagezelschap op, zat in allerlei natuur- en dierenbeschermingsclubs en stichtte in Hastings een jazzclub, die voor hem een soort levensvulling werd. Daar ook kwamen de vrienden en familie bijeen na zijn crematie.
In 1981 overleed Joan plotseling aan een hartaanval . Na enige tijd hertrouwde Wim met Margaret Cotham, een gescheiden moeder met vier opgroeiende kinderen. Wim heeft zijn best gedaan om alle kinderen goed door hun puberteit te loodsen en te zorgen voor een goede opleiding. Het mooie Potmans Place werd verruild voor net zo’n mooi huis genaamd ‘Freezeland Farm’ aan de Freezeland Lane met veel grond er om heen, ook in Bexhill. Daar kon Margaret haar hobby’s botvieren: een pràchtige tuin en het houden van allerlei dieren als hangbuikzwijntjes, ezels, lama’s en een enorme hoeveelheid vogels. Natuurlijk waren er ook altijd een aantal honden en poezen.
En toen werd Wim overvallen door prostaatkanker, met steeds meer complicaties en uitzaaiingen. Wim bleef ook die laatste manden dapper doen wat hij nog kon (bv. een groot stuk vlees braden, de verbouwing van de barn (grote schuur) tot woonhuis van een van Margarets zonen, controleren en bespreken). Hij deed wat hij vond dat gedaan moest worden. Regelde allerlei zaken en zorgde er o.a. voor dat alle kinderen een eigen huis zouden hebben. De laatste weken in het ziekenhuis heeft Caroline goed voor hem ge- zorgd en ook haar zoon William (hoe kan die ook anders heten), en Collin en John, twee zonen van Margaret, hebben de laatste uren bij Wim gewaakt. Wim overleed op 10 augustus 2014. Een rijk en avontuurlijk leven, waarin hij het – toch al- tijd bescheiden – middelpunt was, was ten einde.”Het gaat zoals het gaat”
Ik zal altijd dankbaar blijven dat hij mijn grote broer was.
Nelleke Toxopeus-Fijn van Draat
Je kunt geen reactie plaatsen, maar trackbacks en pingbacks zijn beschikbaar.